Kaç yaşımdaydım hatırlamıyorum...Küçüktüm, küçücüktüm.
Yatağımın bana kocaman geldiği yıllar. Öyle geç saatlere kadar oturtulan, ev halkıyla birlikte uyuyan, amaaan otursunda sabah erkenden uyanmasın diyen ebeveynlerim yoktu, akşam 21'de uyutulan çocuklardandım ben.
Uykunun da düğmesi yok ki bas da gelsin, uyuyana kadar hayal kurardım....
Gökyüzüne doğru uçardı yatağım gecenin karanlığında, ay ışığında usulca dolaşırdım yıldızların arasında.
Herkesten ve herşeyden uzak çok mutluydum çok huzurlu ve çok güvende...Sonra uyku incecik bir tül gibi örtülüverirdi üzerime...O zamanlar ne korkulu düşler vardı sıçrayarak uyandığım, ne de yüzüne hasret kaldıklarım ; Ne özlemek vardı gidenleri, ne de acıtan anılar...O yıllarda ruhu serinleten ılık bir bahar rüzgarı gibi huzurluydu uykular....
Sevdiklerim vardı, ben ve onlar hep var olacaktık. Ölümün ne olduğunu bilmediğim, ölüme hiç tanıklık etmediğim zamanlar..Yaşamak olağandı, sıradandı....Ve bu hep böyle olacaktı...
Güzel kadındı benim annem , şarkılar söylerdi akşam üstleri. Babamın Kıbrıstan getirdiği org'u çalardı öyle güzel çalardı ki ne zaman öğrendi, nasıl öğrendi diye düşünür, hayranlık ve aşk ile seyrederdim onu...
Sonra yılını beynimin bile sildiği bir tarihte kaybettik annemi..
Artık ben de anneydim, annesinin küçücük kızı iki çocuklu bir anne....O gün büyüdüm, annemle birlikte o küçücük kız da gitti....
Ve anladım ki, sevdiğin birinin ölmesi artık onun olmadığı anlamına gelmiyor.
Bir yerlerde yaşıyor, nerede nasıl bilmiyorum ama hissediyorum.
Koruyuculuğunu, ruhunu, varlığını hissediyorum, öyle korkutucu bir hayalet gibi değil, görünmeyen büyülü bir elin, sana bütün kötülüklerin ulaşmasını engelleyen bir kalkan gibi...
Sonra hasta yatağında mırıldanarak söylediği o şarkı geliyor aklıma..
"Baştan yarat ellerimi, baştan yarat gözlerimi baştan yaz şu kaderimi, Tanrım beni baştan yarat..."
KİMBİLİR...BELKİ...BELKİ DE....KİM BİLEBİLİR...