İlkokula gidiyordum. Eski otogar tarafında oturuyoruz. Çocukluğumun YOKSULUK günleriydi.
İlkokula gidiyordum. Eski otogar tarafında oturuyoruz..Çocukluğumun YOKSULUK günleriydi. Babam şoför idi ama işsiz olduğu tarihlere denk gelir. O gün okuldan çıkmıştım, babamla bir lokantaya girmiştik. Tezgahta daha önce soframıza hiç teşrif etmemiş bir yemek görmüştüm. KÖFTELER sulu patatesin içindeydi. Hiç unutmam;
Yemeğin adı İZMİR köftesiydi. Görünüşüyle çok hoşuma gitmişti. Babam ne yemek istediğimi sorduğunda, ona o yemeği göstermiştim. Serde yoksulluk olduğu için, önce fiyatını sordu babam mecburen. İyi hatırlıyorum o günün şartlarına göre, tezgahta en pahalı yemek oydu.
Babam önce bana baktı sonra yemeğe. "Şu fiyata olmaz mı? Çocuğun canı çekmiş" dedi. Tezgahın arkasındaki adam gayet umursamaz bir sesle "olmaz" diye karşılık verdi.
O gün, babamın yüzünde gördüğüm o çaresizlikten sonra çocukluğum boyunca, bir daha babamın yanında hiç ACIKMADIM.... Sözün özü;
Kimi BULAMAZ.. kimi ise BİLEMEZ... Maalesef böyle bir dünyada yaşıyoruz!
Saygılarımla...
